Ο Μποροντίν ενδιαφερόταν περισσότερο για την επεξεργασία των βενζολών και τη στεροποίηση των αλδεϋδών, παρά για τους κανόνες αντίστιξης και τονικότητας. Θεωρούσε εαυτόν πρωτίστως χημικό και ασχολούνταν με τη μουσική ως χόμπι. Έτσι άφηνε πολλά έργα του ανολοκλήρωτα, όπως και το κορυφαίο του, την όπερα «Πρίγκιπας Ίγκορ», την οποία ολοκλήρωσαν μετά το θάνατό του οι καλοί του φίλοι Ρίμσκι-Κόρσακοφ και Γκλαζουνώφ. Ο δεύτερος, σε αντίθεση με τον ταλαντούχο φίλο του, ζούσε μόνο για τη μουσική. Έγραψε το Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα στον κολοφώνα της δόξας του, όταν είχε αναγνωριστεί και διεθνώς. Το έργο χαρακτηρίζεται από μια πρωτότυπη ασάφεια στον καθορισμό των μερών του και από τις ιδιαίτερα υψηλές δεξιοτεχνικές απαιτήσεις του. Τέλος η εκπληκτική 5η συμφωνία του Σοστακόβιτς έχει μείνει στην ιστορία για τις επευφημίες στην πρεμιέρα της, που ξεπέρασαν σε διάρκεια το ίδιο το έργο! Στην πραγματικότητα αυτό οφείλεται στο ότι με τη συμφωνία αυτή ο συνθέτης περνούσε ένα είδος τεστ από το καθεστώς, σχετικά με το βαθμό συμμόρφωσής του στις επιταγές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και είχαν συγκεντρωθεί πολλοί πιστοί του φίλοι για να δημιουργήσουν ευνοϊκό κλίμα. Ίσως το παράκαναν λίγο...

Πρόγραμμα:
Αλεξάντρ Μποροντίν: Εισαγωγή από “Prince Igor’
Αλεξάντρ Γκλαζουνώφ: Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα σε λα ελάσσονα, έργο 82
Ντμίτρι Σοστακόβιτς: Συμφωνία αρ.5 σε ρε ελάσσονα, έργο 47